طرح واگذاري قيموميت سرزمين‏هاي عربي خاورميانه در چنين روزي از سال ۱۹۲۱ ميلادي به تصويب رسيد. پاريس و لندن در جريان جنگ جهاني اول و پس از آن، درمورد تقسيم امپراتوري عثماني ميان خود به توافق رسيده بودند و تصميم جامعه ملل در ۲۴ ژوئيه ۱۹۲۱م براي قيموميت، درواقع به اين تقسيم جنبه قانوني مي‏داد. هم‏چنين كميسيون دائمي قيموميت به‏عنوان يكي از اركان جامعه ملل، رسيدگي به گزارش‏هاي سالانه سرزمين‏هاي تحت قيموميت و اعلام نظر به شورا را بر عهده داشت گرچه اين وظيفه نيز به‏صورت صحيح انجام نمي‏گرفت. از طرف ديگر اعضاي اين كميسيون برگزيده شورا بودند، نه نمايندگان دول تحت قيموميت. بنابراين مصوبات آن‏ها معمولاً براساس خواست‏هاي دول بزرگ انجام مي‏گرفت. يكي از اولين طرح‏هايى كه در اين زمينه ارائه شد، طرح قيموميت مناطقي در افريقا و اقيانوس آرام بود اما درمورد كشورهاي خاورميانه، اتخاذ تصميم چندين‏بار به تعويق افتاد و سرانجام طرح‏هاي مربوط به اين كشورها در ۲۹ سپتامبر ۱۹۲۳م قوت اجرايى پيدا كرد. براساس تصميم كميسيون، سرزمين‏هاي لبنان و سوريه تحت قيموميت فرانسه قرار گرفت، و عراق، فلسطين و ماوراي اردن تحت سيطره انگلستان درآمد. اگرچه سپردن حاكميت سرزمين‏هاي اسلامي به فرانسه و انگليس، خشم مردم مسلمان منطقه را برانگيخت اما اين دو كشور، سلطه خود را بر سوريه، لبنان، عراق، و اردن تحكيم بخشيدند و به‏ويژه انگليس، زمينه لازم براي تشكيل دولت نامشروع صهيونيستي در فلسطين را فراهم كرد.